Woensdag 27 mei 2009.

(geschreven door Thees)

Rustig aan opgestaan, de laatste sinasappel uitgeperst en de melk opgemaakt voor thee en muesli.

Klokslag 9 uur vertrokken we noordwaarts naar Olst. De tocht naar IJmuiden was weer heel erg mooi. Bij Olst met het pontje overgevaren, binnendoor een weggetje gevonden dat om Epe heen loopt, dwars over de Veluwe via Vierhouten naar Harderwijk. Het stuk Flevopolder naar Leleystad is altijd wat saai en winderig en halverwege de dijk naar Enkhuizen weer bij Checkpoint Charlie ons bakkie cappuccino gedronken met een punt appeltaart en slagroom en een sausijzenbroodje. Even bijkomen. We hebben Hoorn een beetje gemeden door er over de rondweg omheen te gaan waarna we direct de polder weer indoken.

Ons bankje is er niet meer, wellicht komt er een nieuwe maar de plek werd nu nog gemarkeerd door zand. Gelukkig staat er twintig meter verder ook een bankje en zijn we daar maar gaan zitten. Het woei zo erg hard dat we niet lang zijn gebleven.

Via de sluizen kwamen we uiteraard weer veel te vroeg bij de boot aan.

Conny had meteen heel veel bekijks met haar Honda DN-01! Vooral van een stel Belgen, óók 50-plussers! Het was wel leuk eens mensen te spreken die hem ook mooi vinden. De foto past niet helemaal bij de tekst, maar mooi hè.

De inscheping was ditmaal veel minder goed geregeld. Na het inchecken hebben we zeker nog twee en een half uur moeten wachten vóórdat we de boot opkonden en dat ging zeer chaotisch. Er waren erg veel motoren op deze overtocht en omdat we op een autodek moesten staan, waar weinig gelegenheid was om de sjorbanden vast te maken, was het gewoon heel lastig. Morgen zien we wel hoe het is afgelopen want met windkracht 8 gaat die boot toch wel lekker te keer! We hebben een vierpersoons hut helemaal aan de voorkant en kijken uit op de voorplecht waar de golven rijkelijk overheen slaan. Na de traditionele Newcastle Brown Ale zijn we bijtijds gaan slapen want zo'n winderige dag is toch wel vermoeiend.

Donderdag 28 mei.

Nadat we toch wel vrij snel in slaap vielen kalmeerde de zee gedurende de nacht en vanmorgen was het zelfs rustig. Na van een lekker ontbijt genoten te hebben zijn we van boord gegaan, hebben op de gebruikelijke plek geld gehaald en zijn toen dwars door Newcastle op weg gegaan naar de Yorkshire Moors.

Aan de zuidkant van Newcastle staat The Angel of the North en die wilden we graag eens van dichtbij zien. Hij had op foto’s groter geleken dan dat hij in werkelijkheid is maar het is toch wel een bijzonder mooi beeld.

Het einddoel van deze dag was Whitby, aan de oostkust. We moesten nog wel even manoeuvreren tussen steden door maar na een prachtige tocht over de Moors, via Hawnby, Seave Green en Castleton. Diverse keren hebben we het bordje 33% gezien. Aan het eind kwamen we aan de rand van Whitby in the White House terecht.

Dit is een (2 of hoogstens 3 sterren) hotelletje met uitzicht op zee, een klif en een enorme golfbaan, prachtig toch?

Nadat we ons hadden omgekleed zijn we lopend richting Whitby gegaan.

	Heen bovenlangs over de boulevard en terug onderlangs over de kade langs het strand. Over het strand ging niet meer vanwege de opkomende vloed.
In Whitby hebben we een beetje rondgelopen en een biertje gedronken in een pub met uitzicht over de haven. Op de terugweg hebben we nog héérlijke fish and chips gegeten! Op de hotelkamer hebben we nog wat gedronken, allerlei electronische troep aan de opladers gelegd en zijn toen heerlijk gaan slapen.

Vrijdag 29 mei.

Vanmiddag moeten we in Ingleton zijn waar we de rest van de vakantie hetzelfde B&B hebben, Nutstile farmhouse B&B. Via Internet had Conny dit al maanden van te voren geboekt. Spannend dus. Het was een boerderij waar de koeien nog aan huis (maar wel mechanisch in de melkstal!) gemolken werden. Vanuit ons slaapkamerraam hadden we dan ook twee keer per dag dikke pret als de koeien weer bij de melkstal aankwamen. Misschien gaan we ook nog het kalven van een koe meemaken.

De tocht er naar toe was weer schitterend.

We gingen heen en weer en op en neer al slingerend over de Yorkshire Moors. Deze keer namen we de zuidkant van de Moors, overgestoken naar de Dales en via de rivierdalen van de River Cover, River Wharfe, River Shifare en de Cowside Beck.
		Ook hier weer van alles meegemaakt. We kwamen een “ford” tegen, dat is een riviertje dat over de weg loopt. Meestal maar enkele centimeters of decimeters diep maar deze was wat ál te hoog dus moesten we een eind omrijden. De andere ford’s die we tijdens deze vakantie tegen kwamen waren wel goed te doen ook al leverde dat wel eens natte voeten op!

Nog een stukje Henside Road en daarna binnendoor naar de B&B.

Bij de B&B kregen wij een hartelijke ontvangst met de vraag of wij wel een cup of tea wilden. Uiteraard wilden we dat! Eerst even uitpakken en daarna in de lounge de thee gekregen die we later buiten op het terras hebben opgedronken. Wat een rust hier.

Zaterdag 30 mei.

Even een rustig daggie vandaag. Veel....héél veel foto's:

	We wilden een wandelingetje in Ingleton maken langs de watervallen. Het werd een heerlijke maar doodvermoeiende wandeling. In het pad waren meer dan twee honderd traptreden verwerkt, bijna allemaal iets te hoog voor vrouwen, kinderen en andere kortbenigen!
Tijdens de wandeling hebben we wél enorm genoten van diverse prachtige watervallen en stroomversnellingen.
	De wandeling ging langs twee riviertjes, de Doe en de Twiss die midden in Ingleton samenkwamen onder een grote brug (die nergens meer voor gebruikt werd). We liepen langs de Doe omhoog, staken een heuvel over(die voor ons een giga berg was) en liepen verder langs de Twiss.
	Gelukkig stond er op de top van deze heuvel een ijscomannetje! We hebben dankbaar gebruik gemaakt van zijn aanwezigheid en zittend op een rots lekker van ons ijsje genoten.
	Langs de Twiss zijn we weer naar beneden gelopen, ook weer met prachtige uitzichten over vallend water. Onderweg zagen én roken we regelmatig de wilde knoflook! Heerlijk, dat plantje willen wij dus ook in de tuin.

Nadat we dus acht en een halve kilometer gesjouwd hadden vonden we dat we wel een pint verdient hadden. We hebben lekker in de tuin van een kroeg gezeten en een biertje gedronken. Nog even door het plaatselijke gemeente plantsoen gelopen op weg naar de motor die aan de start van de wandeling stond. Bij de B& ook nog wat rondgewandeld over een ruiterpad richting dorp maar onderweg raakten we de weg kwijt dus keerden we maar weer om. Verder rustig aan gedaan, wat gedronken, gelezen en opgeladen.

Zondag 31 mei.

En wie gaat nou in het weekend in deze streek er op de motor op uit….Iederéén dus en wij ook. We wilden naar de White Cave. De weg daar naartoe bleek een weg te zijn waar de meeste dodelijke ongevallen plaatsvinden met motoren. Het was ook een echte racebaan. Maar goed, na 5 kilometer waren we al bij de grotten. Het schijnt de langste of diepste grot in Engeland te zijn en de rondleiding duurde ook anderhalf uur. Het was al met al heel indrukwekkend.

	Van de vele foto’s, waarvan de meeste uiteraard mislukt zijn, zijn er ook een paar volkomen onbegrijpelijk. Dat wil zeggen dat we niet meer weten wat nu onder of boven is. Maar wat er op staat is wel mooi!

Na het bezoek aan de grot wilden we toch nog even verder….de racebaan over naar Newby Hall and garden. Het was zondag èn mooi weer maar omdat landhuizen en tuinen bekijken een ouwelullen bezigheid is hoop je toch op wat rust……….Helaas! Er bleek een enorme Fair gehouden te worden met zéér veel atracties voor kleine kinderen!

	Het was lekker druk dus. We hebben ons vermaakt door alles te bekijken wat we thuis nóóit zouden willen hebben en vooral véél hapjes, sausjes, curry’s en bieren proeven!
Er was een tuin die wel aardig was, een wandelpark dat gelukkig wel lekker rustig was, helaas stond het vol met Kunst, van die onbegrijpelijke sculpturen dus.

We waren toen al aardig moe en wilden zo snel mogelijk naar huis……..….net als 3,5 miljoen andere mensen op deze zondagmiddag! Wat een drukte! We waren blij toen we bij de B&B aankwamen.

Maandag 1 juni.

Vandaag wilden we weer eens de Hardknott pass over. Ik wilde dit heel graag op de film vastleggen met mijn nieuwe kamera die ik speciaal voor op de motor heb gekocht.

	Helaas is de Hardknott pass toch een pas waarbij je allebei je handen nodig hebt om de motor onder controle te houden en de venijnige haarspeldbochtjes te kunnen rijden waardoor je dus de tijd niet krijgt (juist op de spectaculaire stukken) om regelmatig op het “behoud” knopje te drukken.
	Wat wel nodig is want anders wist de kamera weer alles dat opgenomen is! We baalden ontzettend dat we zelfs een bepaalde afdaling niet op de film hadden staan maar dat kwam omdat de kamera kapot ging. Later, véél later (te laat dus!) kwamen we er achter dat de kamera niet stuk was maar de SD-kaart.
	Moeten we toch de Hardknott pass in de toekomst no een keer doen……!

Conny heeft nog wel het schakelen met de Honda DN-01 in de bergen uitgeprobeerd. Op gewonen hellingen remde hij goed af op de motor maar bij hellingen van 30% of meer moest ze bij het terugschakelen toch ook wat bijremmen omdat de motor anders zelf ging corrigeren, namelijk opschakelen naar een hogere versnelling.

Na dit bochtenwerk zijn we richting Barrow in Furness gereden omdat Conny benieuwd was naar die landtong die daar lag.

Nou, we hadden ons de moeite kunnen besparen. We moesten ons eerst door het plaatsje heenworstelen. Het bestond voor het grootste deel uit Britse kustplaatstroosteloosheidsbungalows uit de jaren 70. Iets déprimerenders is er niet!

De landtong was wel mooi maar erg vlak en leeg en als je uit Nederland komt dan kun je daar niet ècht opgewonden van raken. Gelukkig hadden ze daar ook nog een Abby.

Deze was erg mooi en we hebben daar lekker wat rondgelopen, uitgerust, gepl…. en een bakkie Engelse thee gedronken.

Terug naar huis hebben we ergens weer wat boodschapjes gedaan, deze keer bij het benzinestation in Ingleton waar we gelijk getankt hebben en thuis wat gegeten, gezeten, gelegen, gedronken, TV gekeken, dingen opgeladen en foto’s op de computer gezet etc.etc.

Dinsdag 2 juni.

Na het heerlijke ontbijt zijn we vandaag naar Holker Hall & Gardens en het daarbij gelegen Motormuseum geweest. De rit er naar toe was weer prachtig zoals gewoonlijk. Bij aankomst zijn we eerst naar het motormuseum gegaan. Een motormuseum in het Engels is een museum van al het gemotoriseerde verkeer.

Dus auto’s, motoren, bromfietsen en zelfs gewone fietsen. Er zat trouwens van alles tussen met de meest idiote vormen van aandrijving. We hebben een fiets gezien die je moest voortbewegen d.m.v. het op en neer bewegen van het zadel (de wipfiets dus!) en een fiets die motorisch kon worden aangedreven d.m.v.los aangedreven wiel dat naast het achterwiel zat.

Verder veel mooie oude auto’s gezien, zelfs een Daf 33 (met het stuur wel aan de rechterkant). Ze hadden ook prachtige oude motoren staan zoals Triumph’s, BSA’s, Nortons, Indian’s etc.etc. Ook was er op het terrein een grote nagebouwde werkplaats waar haast alles lag, stond of hing dat vroeger gebruikt gebruikt werd in een garage of werkplaats. We hebben er dus heerlijk lang rondgelopen en er heel erg genoten.

Toen we eindelijk weer buiten kwamen stond er een groep zeer oude motoren die we onderweg al eens gepasseerd waren. Even babbelen en bewonderen dus. Het merk kenden we niet: Francis Barnett uit Coventry. Nooit van dit merk motoren gehoord maar ze waren erg mooi.

Toen was het toch echt tijd om ook eens het huis en de tuinen in te gaan. Het huis hadden we vrij snel gezien, wat leuk was was een ronde tafel met laatjes die dus allemaal op een punt uitliepen.

De tuinen waren werkelijk héél mooi en uitgestrekt. Erg veel verschillende landschappen, tuinkamers, hoekjes en paden en een héél grote cascade. We maakten uiteraard weer tientallen foto’s van planten die we hier ook hebben maar dat mag de pret niet drukken!

Heel erg moe maar voldaan zijn we later nog naar Kendal gereden. We vergisten ons tussen Kendal en Keswick maar nú weten we het! Kendal is teleurstellend en Keswick is leuk. In Kendal hebben we eerst een biertje gedronken op een terrasje van een pub, zijn toen wat gaan rondlopen en uiteindelijk op zoek gegaan naar een Chippie. Toen we die vonden raakten we aan de praat met de eigenaar die het maar een rare gewoonte vond van die gekke Hollanders dat ze mayonaise bij de patat wilden! Yuck! Wij vertelden hem dus dat wij gruwen van het idee om lekkere knapperige patat te verzieken met een scheut azijn!! Toen we onze fish en chips kregen kwam hij met een grote grijns op zijn gezicht naar de toonbank en zette daar met een plof een grote fles mayonaise neer. Die had hij speciaal voor Hollanders ingekocht! We konden dit natuurlijk niet weigeren….De fish en chips hebben we op zijn advies om de hoek in een parkje op een bankje op zitten eten. Na deze overvloedige, ongezonde en vette hap zijn we teruggereden naar huis waar we als tegengif gauw een lekker Engels biertje dronken!

Woensdag 3 juni.

(geschreven door Conny)

Via een idioot klein weggetje met een spannende S-bocht waarin je tegelijkertijd een enorme afdaling maakt en waar we vier hekken moesten openen en sluiten en later een stuk weg die tussen de twee banen van een snelweg liep, kijk maar eens goed op de tracks, dan langs Keswick, rondje Honnester Pass en weer naar Keswick.

Als Kendal namelijk niet die leuke plaats was (met de Teapot shop), dan moest het Keswick zijn. Daar hebben we heerlijk rondgewandeld, gewinkeld en de toerist uitgehangen. Helaas was er in Keswick toch ook het één en ander veranderd. De Teapot-shop bestond niet meer! Ze hebben alleen nog maar een web-side. De meeste andere winkels die we ons herinnerden bestonden gelukkig nog wel. Ook die enorme Outdoorshop. Bijna een Ortlieb-tas gekocht die nu in Engeland lekker goedkoop is maar ik heb het niet gedaan want de kleur was verkeerd.

We hebben geluncht boven in dezelfde tearoom waar we de eerste keer ook lunchten en het was nog niet eens teleurstellend! Meestal kun je beter geen Franse of Italiaanse broodjes bestellen in de UK want die Britten maken er een zootje van. Dit maal was het bijna erg lekker!

De terugreis hebben we ook afgelegd over bizarre, spannende, pittoreske, verrassende weggetjes, oa langs Windemere. Héérlijk rijden dus! Thuis weer een lekker biertje, wat knabbelen en weer lekker aan gerommeld.

Donderdag 4 juni.

Vandaag wilden we naar Brimham Rocks.

	Ik had dit gebied gevonden op Internet en wist dus wat we zouden gaan zien. Thees had echter geen idee en vertelde later dat hij blij verrast was geweest omdat hij niets speciaals had verwacht. Hoogstens een grote rots. Wel, we hebben daar heerlijk gewandeld, geklauterd en gekropen en weer tientallen foto’s gemaakt van rotsen, rotsformaties, doorkijkjes en vergezichten.
Het was nog mooier en leuker dan dat ìk had verwacht! We hebben daar best wel een tijd doorgebracht en erg genoten en dat was maar goed ook! Het volgende project viel namelijk een ietsje tegen.
Na Brimham Rocks gingen we naar Fountains Abby waar ook de Royal Gardens zouden zijn. (Die waren er ook maar het was wat onduidelijk aangegeven) Met een naam als Royal Gardens worden je verwachtingen wel heel hoog gespannen en daardoor viel het wat tegen denk ik. De Abby was mooi maar we hadden al vaker een Abby gezien en dan wordt je overvoerd.
	De Royal Gardens bestonden eigenlijk allen maar uit een enorm groot gebied met veel gras, veel bomen en een grote vijver. Weinig of geen bloemen maar we hebben er heerlijk gewandeld.

Het bijbehorende landhuis kon je niet bekijken. De hal en een paar kamers op de begane grond kon je zien maar ze waren niet ingericht. Misschien zijn ze dit ooit nog van plan, dat weet ik niet. Nu maakte het nog een vrij vervallen indruk.

Terug reden we weer over mooie Thees&Conny-weggetjes dus dat maakte wel wat goed. Thuis hebben we ons verdriet verdronken met een pint Engels bier en ondertussen gekeken naar Stephen en zijn buren die nog steeds bezig waren het gedroogde gemaaide gras binnen te halen. Dit was tot 2x toe mislukt en had vertraging opgelopen omdat de machines van het Loonwerkbedrijf kapotgingen.

Vrijdag 5 juni.

De laatste dag alweer. Het weer zou vandaag minder zijn. Vanmiddag zou het gaan regenen en dat dééd het helaas dan ook!

Via de pittoreske route zijn we richting Newcastle gereden, te beginnen met het vier hekken-weggetje waar Thees helaas zijn motor neer moest leggen. Met volle bepakking is hij toch wat zwaarder, maar gelukkig ving de vangbeugel en de uitlaat hem keurig op

.

Onderweg nog thee gedronken en

toen we al bijna in Newcastle waren zijn we een Spar ingedoken waar we de héle voorraad bacon en sausages voor die week hebben gekocht!! De kassa juffrouw vond het wel humor toen ik een beetje verontschuldigend zei dat we van een goed Engels Ontbijt hielden. Ze reageerde zeer Brits met: “I wouldn’t have guessed love!”

We zijn in de regen doorgereden, langs de Angel of the North (waar het idioot druk was!?) richting Ferry. Het was af en toe enorm glad op de weg omdat het zó lang droog was geweest! Thees had zijn motor af en toe voelen glijden en dat deelde hij mij dus mee via de intercom…….dáár was ik aan één kant heel blij om en aan de andere kan ook weer niet! Ik vond het dóódeng! Gelukkig ging alles goed, ik heb mijn motor zelfs niet voelen glijden maar dat komt misschien omdat ie lichter is. Ditmaal hebben we wéér een volkomen onbekende weg naar de Ferry genomen, zelfs een stukje dwars door het centrum over één van de mooiste bruggen. Dat is wel leuk maar het centrum van Newcastle is niet de plek waar ik graag motorrij. Zéker niet in de spits op vrijdagavond!

Toen we aankwamen bij de Ferry had ik meteen veel bekijks van de grote groep motorrijders die daar al stonden. Daar voel ik me meestal ongemakkelijk onder maar deze waren ook al zo positief dus begon ik de belangstelling voorzichtig leuk te vinden. Er was een vrouw bij die groep die wel belangstelling had omdat de DN zo lekker laag is en leuker oogt dan de doorsnee chopper. Zij kon nooit alleen weg op haar motor omdat de jongens haar met alles moesten helpen. Ze kon hem niet alléén keren of achteruit duwen omdat de motor gewoon te hoog was voor haar. Ja, ik wéét dat dat vervelend en gevaarlijk is! Ik had vroeger een Yamaha SR500 en die was niet allen veel te hoog voor me, ik moest hem óók nog aantrappen! Dat aantrappen lukte mij trouwens alléén maar als hij warm was. Elke keer als ik moest stoppen met de Yamaha moest ik met m’n kruis tegen de tank chuiven want daar zat een deuk in het zadel en kwam ik met mijn tenen bij de grond. Ach, nú moet óók naar voren schuiven op de DN. Niet omdat hij te hoog is maar omdat ik anders niet bij de achterrem kan!

Het inschepen ging snel. Veel sneller dan we dachten! We gingen even thee halen en naar het toilet (en ik meende al wat te horen ) toen we buiten kwamen waren alle motoren rondom ons al doorgereden! We zijn toen ook maar snel de boot op gereden.

Op de boot gauw naar de hut, omkleden en op pad naar de bar voor een Newcastle Brown Ale. Of het nu kwam doordat we nogal wat Guinness hebben gedronken weet ik niet maar ditmaal smaakte het Newcastle Brown Ale wat slapjes. Voortaan maar Guinness drinken dus.

De zee was lekker rustig en na het winkelen hebben we nog wel wat gelezen en zijn toen gaan slapen.

Zaterdag 6 juni.

Tja, wat moet je schrijven? Het is zo bekend. Wakker worden, wassen, naar het ontbijt, eten en daarna rommel bij elkaar zoeken, inpakken en wegwezen.

In het ruim sprak ik nog andere motorrijders die belangstelling hadden voor mijn Honda DN-01. Eén vertelde dat zijn vrouw ook al een proefrit had gemaakt. Ook nog een tijdje met wat Britten en een Duitser met een onderbijtje staan praten. Thees en ik stonden dit keer nogal ver van elkaar vandaan en ik maakte me een beetje ongerust hoe ik mijn motor los zou kunnen maken omdat ik dat niet meer kan door de artrose.

Deze keer heb ik dat echter héél handig aangepakt. Tot nu toe wachtte ik altijd geduldig totdat Thees klaar was met zijn motor en dan deed hij daarna de mijne. Dubbel en zwaar werk voor Thees terwijl ik me dan een beetje nutteloos voelde en me maar ontfermde over helmen, jassen, bagage etc. Nu stonden we dus helemaal niet bij elkaar in de buurt en bedacht ik dat ik ook wel hulp kon vragen aan al die jonge mannen om mij heen! Nou, ik wou dat ik eerder op dat idee was gekomen! Binnen een mum van tijd waren alle sjorbanden van mijn motor afgehaald en opgehangen! Thees vond het óók wel een strakke oplossing! Voortaan rijden we apart de boot op en doen we alsof we niet bij elkaar horen!! Nee hoor, maar het was wel èrg lief van diverse motorrijders om me zo goed te helpen.

Het duurde hierna nog een héle tijd voordat we eindelijk door de douane kwamen. Wàt een geneuzel! Zeker een stiptheidsactie?

We reden via de sluizen in IJmuiden weer onze gewone weg richting dijk Enkhuizen-Lelystad, daar namen we bij Checkpoint Charlie capuccino met appelgebak (Thees) en koffie met een sausijzebroodje (voor mij) en ’s-middags waren we weer thuis. Ik heb gauw de bacon en de sausages in porties verdeeld en in de vriezer gegooid. De volgende dag hebben we al wel van een Engels ontbijt genoten zonder daaraan te overlijden dus het was allemaal nog goed ondanks de hitte!

We hebben een héérlijke vakantie gehad, we hebben verschrikkelijk genoten van het Britse landschap zoals altijd maar ditmaal wèl met waanzinnig mooi weer!!!

Alle gereden stukken in Google Earth gezet en zie hier het resultaat: