Maandag 12 september

Alletwee werden we om kwart voor zeven wakker, met moeite bleven we tot zeven uur blijven liggen en zijn er toen maar uitgegaan. Het bekende ochtendritueel van sinasappels persen, thee zetten, krantje lezen en uitgebreid douchen. De laatste dingen die nog gedaan moesten worden hebben we gedaan, zoals de kattenbak verschonen, vuilnisbak legen etc. En toen eindelijk de motorspullen maar aantrekken. We zouden om negen uur vertrekken maar het was tien over half negen toen we vertrokken richting Olst.

Met het pontje over de IJssel en dan de dijk volgen met die heerlijke bochtjes. En dan kom je er achter dat het toch anders stuurt met een bult bagage.

Na een veel te snelle tocht dwars over de Veluwe, via omleidingen naar Lelystad de dijk op.

Halverwege gestopt voor koffie met appelgebak. Na deze stop weer verder.

Prachtige weggetjes oa door de Beemster en  nog een andere polder,

 in of bij Amsterdam nog een pontje, richting IJmuiden. Veel te vroeg. Geen leuk restaurant kunnen vinden en dan maar een patatje op een terrasje.

Op naar de boot. Na heel lang wachten en steeds meer motoren te zien aankomen, uiteindelijk ca 40 stuks, konden we de boot op. Helemaal vooraan. Zo dicht op elkaar dat we er zowat niet meer tussendoor konden, sjorbanden zat, maar waar en hoe zet je ze vast? Uiteindelijk maar wat gedaan en later zag ik dat iemand van het personeel alles aan het nalopen was of alles wel goed vaststond en die heeft er nog -tig sjorbanden bij gedaan.

 

De boot. Couchets zijn een soort zaaltjes met een gang in het midden en aan weerszijden 3 afgesloten slaapruimtes met elk 3 bedden. De wanden reiken niet tot aan het plafond vanwege de ventilatie maar je hoort dus alles van iedereen. Zie wel of ik straks kan slapen. Conny droomt al volgens mij.

 

Dinsdag 13 september.

 

Vandaag niet geschreven maar ik hoop dat ik nog genoeg weet.

’s Morgens op de boot ontbeten, van die rare koffiepotten waar je zelf de koffieprut naar beneden moet drukken. Dat ging dus verkeerd en alles ging er bij mij overheen met drap en al. Verder nog twee broodjes kaas gegeten. Toen we naar de motoren mochten gingen we natuurlijk direct met het gevolg dat we een uur in een bloedhete ruimte met heel veel kabaal hebben gewacht tot we eindelijk die boot af konden.

Het links rijden ging als vanzelf. De eerste kilometers dwars door Newcastle en na de -tigste roundabout een afslag genomen die niemand nam en zaten we ineens in de wonderschone natuur van het Britse koninkrijk. Het eerste doel was Blanchland,

een heel klein oud dorpje met een schetig postkantoortje waar we uiteraard geen geld konden pinnen, zo modern waren ze hier nog niet! We hadden nog maar 5 pond en moesten tanken dus gingen we op zoek naar een wat grotere plaats.

 

 Via een prachtig weggetje kwamen we in Stanhope waar we hebben gepind, getankt en koffie gedronken in zo’n typisch Engelse woonkamerachtige tearoom.

 

De tocht ging verder over verschrikkelijk winderige hoogvlaktes waar we doorlopend schapen moesten ontwijken en heerlijk bochtjes draaien, kortom  genieten dus! In een plaats waarvan ik de naam niet meer weet stonden we plotseling voor een Ford (doorwaadbare plaats in een rivier) Aangezien we de diepte niet konden inschatten en ook de kwaliteit van het wegdek onder het water niet, hebben we het niet gedaan. Het staat zo slordig als je middenin de stroom in een gat rijdt of over een steen en omlazert!

 

 

Op naar Levens Hall. Daar zaten we vlakbij en dat wilden we wel eens zien.

 

Het is een zeer oud landhuis met een tuin waar de meest absurde vormen uit heggen waren gesnoeid met er tussenin bloembedden in fantastische kleuren. Daarvandaan gingen we zoeken naar een B&B. Nergens te vinden dus, zelfs bij een hotel gevraagd, 86 pond pp! Nevernooitniet dus! Daarna onderweg nog eens gevraagd aan een heggesnoeiende meneer die ons vertelde dat we wel bij hem konden overnachten, hij had zelf ook een B&B! Hij vertelde ons hoe we moesten rijden, we konden het niet missen want hij had zelf ook van die enorme in vormgesnoeide heggen dus dat zou ons wel opvallen. Zijn B&B was aan de andere kant van het meer,  een prachtig klein landhuis, gedeeltelijk 15de eeuws/17de eeuws (achter-/voorgedeelte) .

 

Na ons geïnstalleerd te hebben in een heel mooie kamer met een zeer ruime badkamer en-suite, gingen nog even terug naar de motoren om de kilometerstanden te noteren. Verdomme waarom krijg ik dat beschermplaatje niet voor mijn kontaktslot weg…laat mij maar eens proberen, niet dus. Met geen mogelijkheid…kunnen we dus helemaal geen kant meer uit… wat nu…Even Apeldoorn bellen….en zogezegd zo gedaan met het bekende geneuzel bij CB voor je de juiste persoon krijgt, het was inmiddels zeven uur, maar uiteindelijk kregen we Eurocross aan de lijn en dat ging een stuk professioneler. Om kwart voor negen belde de engelse ANWB op op mijn mobieltje, dat hij er binnen een uur zou zijn. Het werd vijf over tien, maar na tien minuten wist hij het e.e.a. te forceren zodat het plaatje weg was en we de volgende ochtend konden vertrekken. Knap van Suzuki hoor! Een anti-inbraakplaatje voor het contactslot maken dat vervolgens dus niet meer open gaat maar wel door de eerste de beste ANWB-kerel met een gewone schroevendraaier en een flinke tik opengemaakt kan worden! Hoezo anti-inbraak....?

Na een welverdiende en lekkere borrel was het goed slapen en voor we het wisten was het

 

Woensdag 14 september.

 

De tocht die we bedacht hadden was wel 50 hele kilometers lang maar werd uiteindelijk de meest vermoeiende en qua tijd de langste tocht tot nu toe.

Het eerste doel was Hawkshead, een lieflijk dorpje dat vaak de prijs won van de bloomiest town in de streek, waar we al eens eerder geweest waren. Het was er niet zo fris als de vorige keer, maar dat kon ook aan het weer liggen, het neigde nu naar miezerig.

 

   

Via Great Langdale ging het over weggetjes met 25% stijging en weer naar beneden, langs de River Dudon over de Wynrose pass, ook 25% naar boven en 25% naar beneden. En toen de Hardknott Pass. Aangekondigd als een pas met 30% hellingen bleek het inderdaad heel erg spannend te zijn. In twee bochten voetjes vlak bij de vloer, althans bij mij, want Conny draaide er gewoon lekker doorheen als ik maar niet vlak voor haar zat, eigen tempo en niemand in de buurt was het beste. Fantastisch mooie ervaring.

  

Bijna weer helemaal beneden kwamen we nog bij een stationnetje waar net een mini stoomtreintje aankwam en waar het lokje gekeerd werd op een draaischijf. Ondanks het mini-formaat van de trein kunnen er wel passagiers in en het was er ook enorm druk.

 

 

Verder ging de rit naar Muncaster Castle waar we de rest van de middag zijn gebleven.Ze hebben daar een groot uilen/roofvogel opvangcentrum en geven ook demonstraties. We hebben heerlijk door de tuin gewandeld en lekker ontspannen.

Nog een eindje doorgereden, laverend tussen de schapen door kwamen we in een plaatsje waar ik de naam niet terug kon vinden op enige kaart, alwaar we een B&B vonden met een draadloos netwerk waar ik lekker op ben gaan zitten internetten en mailen.

 

Donderdag 15 september.

 

REGEN. Ja, het moest er van komen, je zit in Engeland en het had nog nauwelijks geregend. Maar nu was het dan zo ver. Wat te doen. Ontbijten op z’n engels! Natuurlijk is het veel prettiger als de zon schijnt, maar het landschap blijft mooi, wat minder ontspannen rijden omdat de wegen nat zijn, maar de regen viel eigenlijk wel mee, het kwam niet met bakken naar beneden maar met kopjes. Een heel klein smal weggetje met gras in het midden hebben we maar niet genomen deze keer ! Op naar de Honister pas, naar mijn weggetje maar dan nu van de andere kant. Eerst een 20% bordje, wat na gisteren natuurlijk voor ons niets voorstelt (!), maar even later kwam de 25% er ook weer aan. Van deze kant, vanuit het noordwesten dus, is het nog spectaculairder dan van de andere kant, je kijkt de hele tijd naar boven waar je heel ver de weg naar boven kan volgen. Ik had besloten in deze grijze natte sfeer geen foto’s te maken waar ik wel een beetje spijt van heb, maar we hebben van die pas een ansichtkaart gekocht. Ik heb de rit extra spannend gemaakt want toen we in Keswick gingen tanken ging er bij mij 14,25 liter in de 15 litertank. Vanuit Keswick een mooi stuk dwars door de bossen, bij een bezoekerscentrum van iets van Natuurmonumenten hebben we lekker thee en capu gedronken. Daarna doorgereden naar….Keswick. “Modern” uitziend B&B gepakt, wat helaas eenmaal binnen nogal klein, donker en ouderwets uitviel, maar het oude mensje was zo aardig evenals Bo, de hond.

’s Middags de hele middag door Keswick gedwaald waar ik pas later de boel herkende. Toen we in 1997 naar Schotland zijn geweest hadden we hier ook rondgelopen. In een heuse Tearoom, waar je moest wachten tot je een tafel aangewezen kreeg, er waren er een stuk of veertig en allemaal bezet, heerlijke tea met een een of ander heerlijk broodje zitten eten. En na een bezoek aan de Co-op weer naar het B&B gelopen.

Vandaag zo’n 80 kilometer gereden door de regen, maar aan het eind van de middag is het droog geworden en de voorspellingen zijn zeer gunstig. Morgen via Penrith en nog een eng weggetje naar Hadrians Wall.

 

Vrijdag 16 september.

 

’s Morgens bij het wakker worden verrast door mooi uitzicht met een stralende zon,

 

heerlijk ontbijt en maar weer op de plof. Gisteravond de route nog omgegooid met een zuidelijke lus, waardoor we helaas de stone cirkle misten maar de tocht was erg mooi.

 

 

 

Nog een uitstapje gemaakt naar een waterval waar je ook koffie kon drinken.

 

    

Het was hier wel een stuk drukker dan dieper de Lakes in, maar goed te doen.

Via Penrith naar dat enge weggetje wat helemaal vernieuwd en verbreed was dus niks engs meer aan. Zeer mooie bochten met strak nieuw asfalt. Heb het gas eens lekker opengedraaid. Bovenop nog een foto gemaakt

 

 en op naar het kasteel dat we wilden zien. We hebben het gezien, het was helaas niet voor publiek toegankelijk.

We vonden een weggetje dat langs en bijna over Hadriens Wall liep en dat hebben we een heel eind gevolgd. Bijna kaarsrecht dus, maar met schitterend uitzicht. Er stonden nog restanten van een Romeins fort waar we koffie gedronken hebben. Moeilijk voor te stellen dat ze in die tijd zulke enorme bouwwerken maakten.

 

 

Een B&B zoeken viel tegen. De eerste afgewezen, wel op een heuse boerderij, maar de mensen waren nog hun vakantiespullen aan het opruimen en de badkamer moesten we delen met nog iemand anders. Ach, er zijn er genoeg. Dat wel, maar allemaal No Vacancies. Uiteindelijk had een vrouw nadat ze 5 telefoontjes had gepleegt naar bevriende B&B's kennelijk meelij met ons want we mochten dan wel in een van haar appartementen en ze zette het ontbijt wel in de keuken de volgende morgen. Zeer luxe dus. Nog even naar het dorp gelopen waar ik later spijt van had, want het was ruim twee kilometer stijl naar beneden en later weer terug. Ik merk dan wel dat m’n knieën echt versleten zijn. ‘s avonds nog geprobeerd met Jan te bellen via skype, maar mijn microfoon werkt niet goed en we hebben wat zitten chatten. Vroeg naar bed, dus zit ik om half vier dit verhaal te tikken. Voor morgen nog een tocht uitgezet met als eindpunt Barbara en David. Ik ben benieuwd.

 

Zaterdag 17 september.

 

‘s Nachts nog wakker geweest en op internet gekeken. Het was 4 graden in Hexham. Om even over acht werd er op de deur geklopt en werd het Engelse ontbijt gebracht. Rustig aan gedaan omdat het buiten zo koud was maar uiteindelijk vertrokken. Nog een heel eind langs en over de Wall gereden maar toen afgeslagen naar het noorden. We gingen de rimboe in en ik wou toch wel even tanken. Ergens in een dorpje vonden we een tankstation, nou ja, een pomp, vreselijk duur, 1 pond 7 penny, terwijl het elders nog net onder de pond was. Van daar uit verder noordwestwaarts, langs Kielder Water, een enorm stuwmeer waar veel boten in het water lagen met veel watersportcentra en geen kip te bekennen. Vind je het gek met die kou! Aan het eind van het meer ineens een groot bord: Welcome in Scotland…..zijn we nog in Schotland geweest ook. We kwamen nog een klont motoren tegen, veel pannen (Pan European)1100 en 1300. De tocht viel wat tegen wat de omgeving betreft, erg veel sparrenbomen en weinig echt bos. Nog wel een foto gemaakt met een schaap. Op de terugweg, via wat grotere wegen want we zouden rond het middaguur bij Barbara en David zijn, nog ergens op een plekje gestopt en water gedronken en de meegepikte toast van die ochtend gegeten.

Na een hele lange rechte weg, waar we van te voren gewaarschuwd werden voor de bochten, twee op de twintig kilometer en nog een stukje prachtig bosweggetje,

linksaf een doorlopende straat in, honderd meter verder door een hek en dan na nog zo'n 500 meter stond daar het stulpje van B&D.   

     

Alsof je ze gister nog gezien hebt. Lekker bijkletsen, een heerlijke wandeling gemaakt over hun erf, een heel stuk langs de rivier gelopen, The River North Tyne, en toen aan het eind van de wandeling (zoals het hoort!) de pub in voor half a pint. Bij thuiskomst een heerlijke salade gegeten met chocoladecake als toetje. Na een poosje gerommeld te hebben gingen we om acht uur eten, kop thee en het bed in, half elf en slaaaaaapen.

 

Zondag 18 september.

 

Uitgeslapen!! Kart voor negen wakker,  simpel ontbijt met alleen cereals.

Rondleiding gehad van David over het landgoed.

Rond het huis liggen zogenaamde haha’s. Aan de rand van je tuin ligt een weiland, je wilt geen hek zien, maar de beesten mogen ook niet naar binnen. Dan laat je je tuin met gras iets oplopen, ca 50 cm. Daarachter graaf je een greppel, die ter hoogte van de tuingrens ca 1 meter is en je laat hem langzaam oplopen. Geen beest komt er in en vanuit je tuin lijkt het net of je gras zo overgaat in het weiland. Misschien morgen een foto. Niet dus.

Verder de paardestallen, de kassen, rotspartijen, en nog veel meer schoons. Een lekker rommeltje waar sfeer in zit, heerlijk.

 

Na de lunch was het wegwezen naar het Derwent Reservoir, waar de boot van B&D ligt en ze een wedstrijd moesten varen.

 

Conny en ik zaten lekker op een bankje in de zon van een pilsje te genieten. Nog wat actiefoto’s gemaakt en toen ze weer uit het water kwamen

 

 via een toeristische route naar Hexham alwaar we de bioscoop ingingen voor een biertje. Zo’n combi pub/cinema, boven kroeg, beneden cinema of net andersom. Weer op huis aan voor het eten, baked potato, lekker hoor.

 

Maandag 19 september.

 

De laatste dag, gisteravond de meeste dingen al gepakt.

We moesten heel vroeg op, zes uur, maar het werd 7 uur en toen was het haasten. Er was al veel bedrijvigheid op het landgoed, veel auto’s langsgekomen. Toen we naar buiten gingen was het doorlopen, de honden gingen als gekken tekeer en een stel ruiters waren er al vandoor om door de omgeving te trekken.

Best wel gek om dat eens mee te maken.

 

 

 

Toen we om half tien weer terug waren en Babara het ontbijt stond klaar te maken kwam de meute nog vlak langs het huis rennen.

Na de laatste resten gepakt te hebben en afscheid genomen ging het weer op pad.

Nog even een foto van Barbara, zittend op het ros.

 

We hadden een adres van en slager voor de nodige saucages en bacon. Na die ingeslagen te hebben gingen we op weg naar de boot. In het winkelcentum vlak bij het vertrekpunt nog wat gegeten en gedronken en wat broodjes voor op de boot gekocht.

Het inschepen verliep zonder problemen en daar gingen we dan.

 

Maandag 20 september.

 

Op de boot nog wat bijgekletst met de jongens die we op de heenreis ook ontmoet hadden en die naar Schotland geweest waren.

Om half tien reden we van de boot en na dezelfde weg terug als heen gereden te hebben waren we ongeveer om een uur thuis.